Ulica Brzozowa łączy Mostową z Celną, dochodzą zaś do niej, prowadzące ku Wiśle i rynkowi Kamienne Schodki. Około r. 1556 na terytorium Brzozowej wznosiły się spichrze, a na planie miasta z 1655 roku wydanym przez Puffendorfa, opisywanej ulicy jeszcze nie znajdujemy, teren zaś, przez który dziś przechodzi, był po za murami miasta, przynajmniej w znacznej części.
Dziś Brzozowa ulica należy do szerszych i dłuższych w szeregu ulic Starego Miasta, ale za to mniej jest typowa, od innych. Z charakteryzujących tę ulicę budowli zasługuje na uwagę dom pod Nr. 41, z odrzwiami kamiennymi i oknami okratowanymi, oraz łamanym dachem; dom pod Nr. 22, jednopiętrowy, o niezmiernie wysokim łamanym dachu; dom pod Nr. 5 jest najstarszym ze wzmiankowanych, o czym najwymowniej świadczy jego struktura, — ściany są oskarpowane oraz ponad ich profil występuje tak zwany „wy-kusz.“
Ulica Brzozowa ciągnie się wzdłuż krawędzi wzgórza, na którym stoi Warszawa, wskutek więc tego, kamienice od strony spadku góry są znacznie wyższe w podwórzach niż od ulicy; tak więc domy dwupiętrowe od frontu, są pięcio- lub sześcio-piętrowe mi w dziedzińcach, leżących o kilka pięter niżej od poziomu ulicy, z którą łączą się przez sienie i schody.
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)